Statek pasażersko-przewozowy "Mazur"
Początek XX wieku to okres największego rozkwitu żeglugi rzecznej. W dorzeczu Wisły pływało ponad sto jednostek, a przewozy zarówno towarowe jak i pasażerskie osiągały największe rozmiary.
Pisząc o żegludze wiślanej nie sposób nie wspomnieć o armatorach pochodzących z Płocka. Zaczęły wtedy funkcjonować firma Chaima Rogozika i Spółka Stanisława Górnickiego, a armatorem, który posiadał większą liczbę statków i specjalizował się w przewozach pasażersko-towarowych był Górnicki. Wszystkie jego statki zbudowała stocznia Schichaua w Elblągu. Pierwszy z nich, parowiec "Mazur", zbudowano w 1885 r., a w latach 1886 - 1898 inne jego statki o nazwach: "Polka", "Sokół", "Kurier" i "Krakus".
"Mazur" pływał początkowo w ruchu pasażerskim na linii Płock-Warszawa. Na fotografii niżej statek z nazwą właściciela na burcie płynący po Wiśle na tle mostu w Płocku. Jest to fotografia Leona Jarumskiego z lat 20-tych XX w.1
Po I wojnie światowej żegluga została upaństwowiona, a po roku 1921 rozpoczął się proces zwrotu jednostek właścicielom. W Polsce powstało wtedy szereg firm żeglugi śródlądowej. Funkcjonujące równolegle inne przedsiębiorstwa, należące m.in. do Górnickiego, Rogozika czy Friedmana chcąc uniknąć konkurencji i wzmocnić pozycję na rynku podjęły decyzję o zawiązaniu w 1927 roku Polskiej Żeglugi Rzecznej "Vistula".
W skład nowej spółki weszły, oprócz Zjednoczonego Warszawskiego Towarzystwa Transportu i Żeglugi Polskiej firmy Stanisława Górnickiego i Maksa Friedmana i "Vistula" w szybkim tempie rozwijała swoja działalność . Utworzono stałą komunikację pomiędzy Sandomierzem a Gdańskiem i Gdynią. Spółka w latach 30-tych posiadała 5 statków luksusowych, 27 statków towarowo-osobowych, 5 holowników i wiele barek i berlinek, ponadto - na zatoce Gdańskiej - jeden statek salonowy i dwa towarowe.2
Na fotografii powyżej statek "Mazur" z pasażerami podczas rejsu po Wiśle. Zdjęcie wykonano najpewniej po 1934 roku, gdy statek pływał na linii Warszawa - Puławy.
Po drugiej wojnie światowej "Mazur" pływał w Państwowej Żegludze na Wiśle w Warszawie, a w 1949 roku przeszedł remont i przebudowę. W 1951 roku wszedł do ruchu pod nazwą "St. Moniuszko" - fotografia wyżej. Cztery lata później armator skrócił nazwę statku na "Moniuszko" W 1964 r. wycofano go z ruchu i przekazano do Puław, gdzie służył jako hotel pływający.3 (LB, marzec 2020)
1 Źródło: http://omni-bus.eu/archiwum
2 Śliwiński, P. T.: Krótka historia żeglugi parowej na Wiśle, Notatki Płockie, 2011, 4/229, s. 5
3 Arkuszewski, W.: Wiślane statki pasażerskie XIX i XX wieku, Ossolineum, Gdańsk 1973
Liczba wejść:
Wykorzystujemy pliki cookies w celach statystycznych. Można zablokować zapisywanie cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki. Szczegółowe informacje znajdują się w polityce prywatności naszej firmy dotyczącej cookies. Akceptuję.